Duikdag 4 (woensdag 18 juni)
Vandaag hebben we de allereerste afvaart. Die moet ik nog even uitleggen. Voorgaande bezoeken aan Unisub waren in het voor en na seizoen. In die periodes zijn er maar 2 afvaarten per dag. In deze week doen ze er 4 op een dag. Wij worden ingedeeld al naar gelang ze een duikspot aandoen die past in ons schema. Vandaag dus de eerste en later vandaag de derde afvaart.
Omdat de eerste afvaart vroeg is, 8.30 bij de boot, betekent dat toch net iets te vroeg opstaan nadat we tot in de late uurtjes in het restaurant hebben nagetafeld. De oogjes staan dan ook niet bij iedereen even helder en een enkele veteraan besluit de duik aan zich voorbij te laten gaan. Dat blijkt achteraf misschien een beetje spijtig, want we maken wat mee deze duik.
Het weer is overigens meer dan fantastisch. Geen wolkje aan de lucht, heel weinig wind en een aangename aanvoelende temperatuur. De zee ligt er strak bij, dat maakt de overtocht richting de duikspot heel relaxed.
Duikspot is voor de tweede keer Faranelles (Medes eilanden). Dit keer is de briefing in handen van Willy en die maakt er toch weer en andere duik van met meerdere opties. De buddyteams hebben voor deze duik allemaal een eigen doel. Sommigen gaan op zoek naar nudibranches, anderen willen graag hun langste duik maken of bepaalde vaardigheden gewoon lekker onder de knie krijgen.
Onderwater worden we wederom getrakteerd op een zeer, zeer uitbundig onderwaterleven. Je kunt het bijna zo gek niet bedenken of het is door een of ander team gespot. Vette barracuda’s, tonijnen, tandbaarzen, mega grote scholen vis, koralen, corgonen en geheel volgens hoopvolle planning nudibranches door het team dat er ook echt naar op zoek was. En nog veel en veel meer. Langste duik werd ook (weer) gehaald. U begrijpt, iedereen kwam wild enthousiast weer aan boord.
Tijdens het afbouwen wordt er ineens geschreeuwd aan boord: Dolfijnen!!!!! Iedereen staat gelijk op scherp. En ja hoor, vlak langs het zuidelijkste eiland zien we de vinnen in golven bovenkomen en weer ondergaan. Wauw, wat een traktatie. Het zijn er wel 20-30. Uw verslaggever keek toch even een beetje sipjes naar zijn buddy. Daar lagen we een kwartiertje geleden nog onderwater. Maar goed, je kunt niet alles hebben, dus we genieten toch maar met volle teugen van dit moment. Als we terugvaren besluit Willy de groep op te zoek en ook dat lukt. Ze blijken schuw want zodra we iets te dichtbij komen zijn ze weg. Wat een beleving!
Lunchtijd wordt door iedereen gebruik om ‘Jawel’ te lunchen, maar ook om weer de nodige energie bij te tanken.
Onze reisleidster heeft de halve week aan Willy zijn kop gezeurd om naar een plek met grotten te mogen. Na een slapeloze nacht heeft Willy met klamme zweethanden de belofte gedaan ons deze duik daar naartoe te brengen. De duikspot is Dofi Sud. Willy legt in de duikbriefing duidelijk uit hoe de grotten zijn gelegen en hoe je ze moet beduiken. Of je de grot ook in gaat is aan het buddyteams zelf om te bepalen. Doe je het niet, dan kun je de ingangen ook goed bekijken en basicly daar al zien wat je verder in de grot ook aantreft. Zo is de spot voor iedereen interessant.
De baai waar we in liggen is heel overzichtelijk. De staf besluit dan ook om onze pas gebrevetteerden zelf te laten duiken. Zo doen ze bovenop een mooie duik extra ervaring op om meer zelfstandig te worden.
Het wordt een memorabele duik. Twee buddyteams hebben het plan om de grotten in te gaan. De andere teams blijven buiten en verkennen de baai en ingangen van de grotten. In de grotten worden heel veel mooie nudibranches aangetroffen. De fotografen komen MBs tekort om alles wat ze willen vast te leggen. Bij wijze van spreken dan … maar de camera’s blijven maar ratelen is uw verslaggever ter oren gekomen. Megan mocht onder nauwlettende begeleiding van 2 instructeurs voor het eerst mee een grot in. Vooraf een uitgebreide briefing, inclusief het aanleren van de frogkick, en poef daar staat Clouseau ineens te zingen. Ze heeft haar ogen uitgekeken en kon haar enthousiasme onderwater nauwelijks in bedwang houden. We constateren dat ze een geweldige goede duik maakt en zijn dan ook mega trots op haar.
Ook de pas gebrevetteerden die voor het eerst zonder begeleiding een duik maken blijken onwaarschijnlijk goed te zijn opgeleid. En leveren stuk voor stuk een meer dan prima duik af. Mooi qua lengte en met een hele fijne veilige hoeveelheid lucht weer boven komen. Ook voor hen nemen we ons MaiDiving petje af.
Uw verslaggever ging als buddyteam met onze Ron van Toor op pad. Na 20 minuten gaf Rons manometer ineens 0 Bar aan. En toen zaten we op 14 meter diepte. Maar das raar want Ron kan gewoon ademen. Manometer kapot waarschijnlijk. Even proberen om de tank dicht te draaien en weer openen, misschien ‘pakt’ de manometer weer op. Octopus van de buddy in – die draait de tank dicht en weer open – geen verandering. Betekent natuurlijk einde duik en dus terug. Safetystop niet vergeten! En daar gebeurt het, ineens toch zwaar ademen en ‘no-air’. Tja, dan moet de procedure ineens in het eggie uitgevoerd worden. En in alle rust doen we dat dan ook, volgens het boekje komen we veilig en wel boven. Achteraf een briljante ervaring!
Als iedereen weer op de boot is doen we allemaal enthousiast ons verhaal. Heerlijk om al die belevingen voorbij te horen komen.
’s Avonds wordt in verschillende groepen de maaltijd genuttigd. Worden we elkaar een beetje zat? Nee natuurlijk niet! Maar er zijn verschillen in wensen wat eten betreft en dan laten we elkaar vrij. Da’s ook houden van …
