Duikdag 5 (donderdag 19 juni)
Het einde van deze duikweek komt alweer in zicht. En dat beseft de groep zich maar al te goed. Nog 1 dag genieten met 2 duiken. Morgen de verplichte rustdag voordat er weer gevlogen wordt.
We mogen weer mee met de eerste duik. Richting de Medes eilanden. Ook aan boord merk je dat we inmiddels ‘ervaren’ zijn. Alles gaat soepel bij het aan boord komen, opbouwen en klaarmaken voor de duik. Behalve bij uw verslaggever, die werd er fijntjes op gewezen dat de inflator en zijn droogpakslang nog niet waren aangesloten vlak voordat hij het water in wilde. Voutje bedankt! Het enige excuus dat ik ervoor kan maken is dat we Megan een uur duiktijd gunnen en we daarom wat haast maakten. Tja … haastige spoed … Ron vs Marco – 1-1.
We duiken bij Pedra de Deu. Een vierkante meter rots die vlak boven het water uitsteekt vlak naast de Meda Gran. Vroeger als het zicht niet goed was liepen hier boten tegenaan en die ontmoeten dan ‘onze schepper’, vandaar de naam. Ook onderwater is het goddelijk vandaag. Net als gisteren geen wolkje aan de lucht en geen wind, maakt dat de zee bijna een biljartlaken is en die rust merk je ook onderwater. Feitelijk duiken we langs de Meda Gran en die geeft ons een enorme wand waar we langs zwemmen. Het onderwaterleven is iets minder uitbundig dan bij Ferranelles, maar het is nog steeds rijk te noemen. We treffen ook hier enorme tandbaarzen (groupers) aan. We vinden slakjes van verschillende soorten, murenes en er is een groep die een octopus vindt naast zijn hol die ook nog rustig blijft zitten. Langs de wand onder de boot vinden we ook veel fraaie paarse en gele Gorgonen. Degenen die er een diep duik van maakten treffen echt de allerfraaiste Gorgonen aan. Het was allemaal weer een lust voor het oog.
Als iedereen aan boord is zijn er nog 3 duikers zoek. Ron, Megan en uw verslaggever. Die blijven maar onder de boot hangen omdat Megan weigert op te stijgen. Uiteindelijk moeten we haar aan boord sleuren en moet ze de kapitein op haar knieën haar excuses aanbieden. Dat hadden we haar onderwater met handgebaren al duidelijk gemaakt. Oh nee, zo ging het niet. Iedereen wist dat de wens was om een vol uur aan te tikken. En daar zaten we natuurlijk een paar minuutjes op te wachten. Direct bij bovenkomst spreekt Megan de legendarische woorden ‘sorry Willy, oh nee toch niet’ met een smile waardoor Willy niet anders kan dan ook zijn smiley op te zetten. Op zo’n meid kun je toch niet boos worden ….
Uiteindelijk is iedereen weer met de nodige praatjes aan boord. De eerste foto’s worden uitgewisseld en dat stomme deuntje van de fransen begint nu zo irritant te worden dat we er bijna alweer om moeten lachen.
In het appartement teruggekomen zie je ook daar de routine toeslaan. Richard duikt eerst even de badkamer in, Marco erachteraan … dan zijn we dat maar weer kwijt. Relaxstand aan, beetje eten en dan wordt de staf overdonderd met een prachtig gebaar vanuit de pas gebrevetteerden groep. Die hebben taart gehaald om aan te geven hoe geweldig ze het hebben deze reis. Tja, dan sta je daar met een natte rand in je ogen, slik, graag gedaan jongens… ook dat is MaiDiving.
Onze tweede en tevens laatste duik van deze reis, gaat naar de Montgri kust. De spot heet Salinas. Punto Salinas hebben weer met eerdere reizen gedaan. Nu leggen we echt helemaal diep in de baai aan. We kunnen hier met eigen ogen zien wat de opwarming van de aarde/zee met het onderwaterleven doet. Een deel van de stek is overwoekerd met algen en verder is er niks meer. Daar waar de schaduw een groot deel van de dag aanwezig is, is gelukkig nog volop leven te zien. Voor deze duik zijn oude vertrouwde, maar ook nieuwe buddyteams ontstaan. Ieder zo met zijn eigen doel voor deze speciale duik. 1 buddyteam besluit om niet te duiken, maar op deze plek te snorkelen. Tijdens een deel van de duik doen ze zelfs vanaf de oppervlakte de duikers begeleiden. Onze Megan, want zo mogen we haar inmiddels noemen (ja vrienden we komen denk ik niet meer van haar af (knipoog 1)) maakt de meest geweldige hoekduiken en weet als Divemaster in spe (knipoog 2) deze waardevolle techniek bij haar buddy nog verder te verbeteren. ‘Wat kan ze kletsen he die meid’.
Alle buddyteams komen enthousiast weer boven en de verhalen worden zoals we inmiddels gewend zijn met het nodige temperament uitgewisseld. Ook hier zijn weer nudibranches gevonden door de teams die ernaar op zoek waren. Eric maakt zijn langste duik ooit en is daar mega trots op. Zo trots dat zijn buddy’s door zijn enthousiasme de komende dagen met een aantal beurse plekken rondlopen. Als kers op de taart ziet hij een rondzwemmende octopus. Magistraal natuurlijk!
En dan zit het duiken erop. Op de boot worden alle duikspullen alvast is bakken gedaan tijdens de terugtocht. Ik gebruik die tijd om nog even alle mooie momenten van deze duikweek in gedachten langs te laten komen. Kolere wat zijn het er veel dit keer.
Terug in de haven laden we de bakken in de bus die ze voor ons naar het duikcentrum brengt. We nemen afscheid van de crew. Ik zie Willy glunderen omdat iedereen zo dankbaar is naar de crew. Ik beloof hem en hij mij een weerzien, dat kan ik na deze week niet anders…
Dan volgt de verplichte verzorging van onze spullen. Alles wordt goed gespoeld in de ruime spoelkamer van de duikschool. Niet veel later liggen onze appartementen / balkons vol met duikspullen om te drogen.
Vanavond is de laatste keer dat we met zijn allen eten, morgen vertrekken de eersten met de auto, dus we nemen het er vanavond nog een keer flink van. Aan het begin van de week spreken we al af de laatste avond te eten bij Il Gelatone. Het restaurant dat we vorige editie per ongeluk op de laatste avond ontdekte, maar een echte voltreffer bleek. Ook dit keer zijn we getrakteerd op de lekkerste pizza’s, anti en echte pasta’s. Voordat we kunnen aanvallen moet Laura toch wat van het hart. Ze zegt precies wat ik ook voel en ik voel de tranen opborrelen. Emotioneel wrak als ik ben. Ik geloof dat niemand het heeft gezien en daar ben ik dan toch wel weer blij om. Ze vertelt hoe mooi het voor ons is om te zien hoe duikers groeien in zo’n week. Dat heel veel inspanning vanuit de staf/ organisatie uiteindelijk leidt tot zo’n geweldige week is voor ons de kers op de taart, de reden waarom we MaiDivers zijn en onze ziel en zaligheid stoppen in het net even verder brengen van een duiker in zijn of haar reis. Dat gaat altijd gepaard met ‘tegenslagen’, het lukt gewoon ook niet altijd in 1 keer. Maar als die stap gezet wordt levert dat ook voor ons zoveel voldoening op … onbeschrijfelijk. En vooruitgang hebben we echt gezien, bij alle duikers. Dus deze week is in alle opzichten geslaagd.
Supertof is ook dat als we vragen wat de mooiste duik is, dat iedereen dat wel voor zichzelf kan benoemen en ook waarom. En er worden veel verschillende duiken genoemd. Zo zie je dat elke duik de mooiste kan zijn ongeacht wat je tegenkomt of in welke omgeving gedoken wordt.
Na het eten worden we door Richard en Eric uitgenodigd om gezamenlijk een ijsje te halen. Traktatie van hen als dank aan iedereen voor de mooie week. Ik heb geen idee hoeveel veren we nu al gehad hebben, maar zitten wordt zo langzamerhand wel een beetje pijnlijk.
Daarna gaat toch echt bij iedereen het kaarsje uit en slenteren we nog een keer gezamenlijk over de boulevard terug naar het appartement waar het redelijk snel, heel rustig werd…
